“Ik zou serieus willen dat ik niet bestond. Ik vind er niks meer aan. Mijn moeder en vader wensen elkaar de hel toe. Mijn broertje is veel verder weg dan ik had verwacht, ik ben vanavond echt geschrokken hoe weinig er van hem over is.
Ik wil de oude Sanne terug, de Sanne van vóór de middelbare school, de Sanne die plezier had, veel lachte en zich nergens zorgen om maakte. Waar is zij gebleven?”
Een verhaal dat binnenkomt. Over de impact van een vreselijke vechtscheiding op kinderen. Niemand die hen iets vraagt, hoe het gaat, wat zij fijn vinden, hoe zij zich voelen. Het is hartverscheurend beschreven in dit boek, dat makkelijk wegleest omdat het ook over andere problemen gaat: de eerste verliefdheid, vriendschap. De stijl doet me denken aan de 12+ boeken van Carry Slee.
Een heruitgave van twee boeken in één band: Schuld verscheen in 2007 en Vlinders in 2008, en beide boeken hebben nog niks aan zeggingskracht verloren: mooi dat ze nu gebundeld zijn in een lekkere dikke uitgave. Om lekker te lezen in de kerstvakantie!
Wat een ontroerend en bijzonder boek. Over de gevoelige puber Nathan, zijn moeder die bijna het hele verhaal afwezig is (en Nathan die niet weet waar ze is) en Gary, zijn stiefvader waarvoor ze gevlucht zijn en die gelukkig Nathan niet kan vinden, maar die wel voortdurend in zijn hoofd spookt.
De angst voor een gewelddadige stiefvader, die niet zit te wachten op een stiefzoon, die zijn vriendin behandelt met minachting en als oud vuil: je voelt het in het hele boek. Het is geen vrolijk verhaal, maar lichtpuntjes zijn er wel, letterlijk: het denkbeeldige vriendje Sam, die Nathan helpt als hij alleen is en onzeker over waar zijn moeder is gebleven.
Ik ben ervan onder de indruk. Ik ga meer van Lisa Thompson lezen. Het vrolijke omslag zet je op het verkeerde been: dit boek zet je aan het denken. Over ouderschap, huiselijk geweld, veiligheid voor kinderen. Lezen, dit boek!
Wat een boek is dit. Het ontroert me als ik alleen al naar de cover kijk. Een verhaal over liefde: wat echtscheiding met een kind doet, hoe ontluikende liefde voelt. Twee meisjes die knetterend verliefd op elkaar worden. Een zinderend eiland in Zweden in de zomer. Sfeer, verbinding, een geweldige opa, verdriet en vreugde wisselen elkaar af. Dit is wat goede young adult moet zijn.
Niet voor niks won dit boek de Augustpriset, de belangrijkste Zweedse literaire onderscheiding. En in dit boek wordt verwezen naar die andere winnaar van deze prijs: De legende van Sally Jones. Moordaap las ik een aantal weken geleden. Houd de Zweedse kinderboekenwereld in de gaten!
“Toen Dolf Verroen eens voor een brugklas over zijn boeken vertelde, vroeg een meisje: ‘Kun je niet eens een verhaal over lastige ouders vertellen?’”
In het nawoord bij zijn nieuwste boek – Ik ga weg – vertelt Dolf Verroen (92 jaar!) kort iets over de totstandkoming. Kort, want dat is wat Dolf Verroen het beste kan: helder en krachtig verwoorden wat hij wil zeggen.
Dit boek is dus bedoeld voor tieners die worstelen met alles waar tieners ook 80 jaar geleden al mee worstelden: verliefdheid, onzekerheid, lastige ouders, echtscheiding en nieuwe partners, huiswerk, beroepskeuze en perspectief op de toekomst.
In korte hoofdstukken komt steeds een andere tiener aan het woord. Soms tekende Charlotte Dematons er een portretje van de verteller bij, maar niet altijd. Aan het begin van het boek raakte ik in de war: de perspectiefwissel zag ik niet zo snel aankomen, van een jongen naar een meisje en andersom. Gaandeweg wen je eraan.
Het ene verhaal deed me meer dan het ander. Waarschijnlijk omdat je er dingen in herkent of niet. Het lijken soms zelfs gedichten, door de bladspiegel (elke zin op een nieuwe regel) en de zinnen die je soms een paar keer moet lezen om ze te begrijpen.
De korte verhalen lijken me prachtig om voor te lezen aan kinderen in groep 8 of in de brugklas. Juist doordat ze zo kort en krachtig zijn, is er veel ruimte om te reageren, het eigen te maken. Je zou bijvoorbeeld naar aanleiding van een kort verhaal een schrijfopdracht kunnen geven: schrijf een brief of een appje aan de verteller in dit verhaal. Wat kan hij doen, wat zou jij doen? Elk verhaal bevat wel een kern waar een bepaald probleem aan de orde komt.
Bijvoorbeeld een meisje dat te dik is, omdat haar moeder haar steeds allerlei lekkers toestopt. “(Mijn maag) verleidt me als een sprookjesprins. Hij vraagt om chocola, om zoetigheid, om chips. Hij voelt als een vriend, maar ik haat hem.” Welk advies zou jij dit meisje geven? Hoe komt ze hier vanaf?
Weer een bijzonder boek in het indrukwekkende oeuvre van Dolf Verroen, die van geen ophouden weet. Na het prachtige Niemand ziet het (winnaar Zilveren Griffel 2020) denk je dat hij alles wel verteld heeft. En dan komt hij met een verrassende verhalenbundel voor pubers. Misschien voor de puber die hij zelf ooit was?
Het nieuwste boek van Jacques Vriens, Mijn vader woont in het tuinhuis, gaat over echtscheiding. De hoofdpersonen zijn een tweeling: Lara en Joeri. Aan het begin van het verhaal vertellen hun ouders hen dat ze gaan scheiden. Het komt als donderslag bij heldere hemel. Ze vertellen de tweeling dat ze heel erg van elkaar verschillen en daarom niet bij elkaar willen blijven. Hun vader gaat in een tuinhuis wonen midden in een mooi natuurgebied. Dat is vreemd en onwennig, maar ook best gezellig om hun vader en moeder even helemaal voor zichzelf te hebben.
Je voelt de impact van de scheiding langzaam op de twee kinderen inwerken. De hoofdstukken worden afwisselend vanuit Lara en Joeri verteld. Ze zijn best verschillend en dat merk je ook in de schrijfstijl. Ze beschrijven hoe machteloos, boos en verdrietig ze zijn over wat er gebeurt. Maar ook hoe ze medelijden hebben met hun ouders: ze zien ook dat het voor hen heel naar is.
Joeri: ‘Ik kreeg het gevoel of ik in een enge game was beland. Eentje met een escaperoom waaruit ik niet kon ontsnappen. Wat ik ook probeerde.’
Lara: ‘Ineens kreeg ik medelijden met haar. Zoals ze daar stond. Net een klein meisje dat de weg kwijt is. Ik pakte haar hand en zei: ‘Het was gezellig bij pap, maar bij jou is het net zo fijn, hoor.’
Een scheiding heeft ook impact op het gedrag van kinderen. Dat merkt de juf ook in de klas. Joeri begint zomaar opeens te vechten met een klasgenoot wiens ouders ook gescheiden zijn. Ze hebben verdriet, maar uiten het met agressie.
‘Juf: Jullie zijn boos en verdrietig door wat er bij jullie thuis gebeurt. En jullie zitten elkaar dwars. Net als twee sterke hanen in een kippenhok. Die maken ook ruzie om niks. Boosheid, verdriet en stoerheid rommelen bij jullie door elkaar. Hoe het bij jullie thuis toegaat, daar kun je niet altijd iets aan doen.’
De ouders schakelen een mediator in. Maar over sommige onderwerpen worden ze het niet eens. Er zijn ook nogal wat dingen waar je samen als ouders iets van moet vinden: de dagen dat ze bij hun vader of moeder zijn, het schooladvies, geld, waar vieren we 1e en 2e kerstdag… Het wordt steeds erger en Lara en Joeri bedenken een plan…
Jacques Vriens doet het weer: een steengoed boek schrijven. Nog steeds merk je dat de schoolmeester in hem fantastisch goed kinderen kan observeren en daardoor sterke dialogen schrijft. Het is net alsof je zelf in de klas staat en meeluistert met de gesprekken. Het onderwerp echtscheiding is helaas nog altijd actueel. In de klas van Lara en Joeri zijn de helft van de ouders gescheiden. Er zijn vast meer klassen zoals deze. Met dit boek is het onderwerp goed te bespreken. Geschikt om voor te lezen, maar ook lekker om zelf te lezen vanaf ongeveer 10 jaar ongeveer.
Ik ontving van De leukste kinderboeken een recensie-exemplaar.
Wijsmettaal 