Werktuiglijk gaat ze alle kledingrekken af. Berber laat alles door haar handen gaan, voelt de stoffen, de knoopjes, de ritsen. Als een ekster speurt ze naar schatten. Het meisje naast haar blijkbaar ook. Ze herkent het fanatisme, geen oog hebben voor de omgeving, opgaan in het moment.
Berber trekt een blauw jurkje uit het rek. Houdt hem voor zich: keurend kijkt ze in de spiegel. Opeens hoort ze achter zich een stem.
‘Oh, die is leuk! Wat een mazzel zeg dat je die vond. Ga je hem passen of niet?’
Berber kijkt wat geïrriteerd om. Waar bemoeit ze zich mee?
‘Ik kom hier elke week! Even kijken of er wat nieuws is. Jij ook?’
‘Nou nee, niet zo vaak nee’ liegt Berber.
‘Ik wel hoor, en ik haal hier de mooiste spullen vandaan, voor een prikkie! Vaak nog gloednieuw!’
Het meisje gaat maar door. Berber kijkt om zich heen of ze kan vluchten. Maar ze wil dat jurkje even passen. Of zal ze het gewoon meenemen?
‘Kijk, deze is toch te gek?’ Het meisje houdt een glimmende broek voor zich uit.
‘Deze is net iets voor mijn vriendin Tanja! Ik kijk vaak ook voor anderen hoor, dan neem ik het gewoon mee, zijn ze vaak superblij mee.’
Even aarzelt ze.
‘Maar… Tanja heeft net ge-Marie Kondo’d, dan moet ik hem toch maar niet doen.’
Berber fronst.
‘Marie Kondo? Wat is dat?’
‘Oh, ken je dat niet? Van het boek Tidying up met Marie Kondo! Bij elk voorwerp in je huis kijk je of het ‘joy sparkelt’. Hartstikke goed om van je rommel af te komen!’
Berber kijkt om zich heen. Ze hangt het blauwe jurkje terug in het rek. Ze gaat haar huis ook maar eens onder handen nemen. Maar eerst dat boek van Marie Kondo kopen.
Wijsmettaal 