Als iets eenmaal kapot is, wordt het nooit meer heel. Aan dit zinnetje moest ik vaak denken tijdens het lezen van dit boek. Gebeurtenissen die onomkeerbaar zijn, beïnvloeden voor altijd je leven. Ook in het leven van Hazel: haar ouders moesten haar en haar zus en broertje iets vertellen: ze gaan scheiden.
“‘Weet je, Haas, soms veranderen mensen.’ Oma kijkt naar de ring om haar vinger. Het is haar trouwring. Ze heeft hem nog steeds niet afgedaan na de dood van opa. ‘Mensen scheiden nu eenmaal. Dan is de liefde op. Of de liefde verandert. Dat is een… ingewikkeld iets. Liefde is sowieso ingewikkeld. Dat zou je later wel begrijpen.’”
Hazel begrijpt er inderdaad niets van dat haar ouders uit elkaar gaan. Ze hadden het toch goed samen? Scheiden verpest haar leven! Ze zouden deze zomer naar Italië gaan. Nu gaat die fijne gezinsvakantie ook niet door. Mama gaat naar Zwitserland, haar zus en broertje gaan met een vriendin en vriend mee en Hazel… gaat in haar eentje naar haar oma op een saai eiland…
“Hoe kan het toch dat we vorig jaar nog met z’n allen op vakantie gingen en nu zijn verspreid als pluisjes van een paardenbloem? Ieder in een eigen windrichting.”
Toch blijkt dat eiland van oma niet zo saai als ze dacht. Oma is lief en zorgzaam, maar wel een beetje in de war. Het is warm en broeierig op het strand, en ze ontmoet Kean, een jongen waar ze van gaat blozen. Als ze een stapel nog ongeopende brieven vindt in een laatje van oma, gericht aan haar vader, verandert er van alles. Wat is er toch met zijn vader? Waarom wil hij weg bij zijn vrouw? Wat is er vroeger gebeurd?
Al deze vragen zetten het leven van Hazel en haar gezin op z’n kop. De gebeurtenissen zijn onomkeerbaar: niets zal meer hetzelfde zijn na deze zomer.
Net als in het prachtige Briefjes voor Pelle flikt Marlies Slegers het weer: ze vertelt een ontroerend en kwetsbaar verhaal door de ogen van een gevoelig meisje. Ook in dit boek spelen brieven een belangrijke rol, maar op een heel andere manier als in Briefjes voor Pelle. Slegers slaagt er ongelooflijk goed in om het gevoel van machteloosheid en verbijstering als je als kind geconfronteerd wordt met een scheiding, te vatten in woorden. Ze gebruikt veel metaforen, zoals over de pluisjes van de paardenbloem, om duidelijk te maken hoe dat voelt als er dingen gebeuren waar je geen vat op hebt. Tegelijkertijd vertelt ze het verhaal van een meisje van 13 jaar dat worstelt met onzekerheid, verliefdheid en een oma die aan het dementeren is.
Dit boek is een ode aan de liefde, in al haar facetten. Ik werd er een beetje verliefd op. De prachtige cover en schutbladen, gemaakt door Jeska Verstegen, zijn zeer aantrekkelijk en maken je nieuwsgierig, net als de goedgekozen titel. Een aanrader voor lezers in de bovenbouw, jongeren en hun ouders!
Verschenen bij Luitingh Sijthoff. Luister hier naar een voorleesfragment. Vanaf 25 mei te koop!
Wijsmettaal 