Na Mijn broer heet Jessica, dat ik niet zo sterk vond, is dit verhaal over hetzelfde thema een verademing: steengoed geschreven en zonder oordeel, eerlijk en ontroerend. Het waargebeurde verhaal van Vicky, die in het boek Evy heet. Een gruwelijk verhaal van pesterijen, zelfmoordgedachten en ouders die de identiteit van hun eigen zoon/dochter (nog) niet erkennen.
Anna Woltz heeft het verhaal van Vicky opgeschreven en voor Vicky was het als therapie, zo vertelt ze in het nawoord. Het is een hele lange weg geweest om eindelijk vrouw te kunnen worden. Maar haar overtuiging en vastberadenheid zorgden ervoor dat ze steeds maar door ging. Het is ontluisterend hoe onze maatschappij reageert op genderdysforie: met angst, afkeer, agressie – allemaal omdat er zoveel onwetendheid is. Daarom is het zo belangrijk dat dit soort boeken er zijn. Als je het niet zelf hebt meegemaakt kun je je niet voorstellen hoe het is om je niet thuis te voelen in je lichaam.
Vicky zegt het zo mooi:
“Misschien vind jij het ook krankzinnig om mensen met een gezond lichaam te verbouwen. Om te snijden in gezonde piemels en vagina’s te knutselen met tepels en eikels. Dat is ook nogal krankzinnig. Maar het is ook nogal krankzinnig om in het verkeerde lichaam te zitten. Ik kan het niemand aanraden.”
Door het heftige taalgebruik vind ik het boek niet geschikt t/m 12 jaar. Maar vanaf de brugklas is het heel goed te lezen, zelfs heel erg aan te raden!
In de Slash-serie vertellen jongeren waargebeurde verhalen die zijn opgetekend door een jongerenschrijver. De thema’s sluiten aan bij de belevingswereld van jongeren: drugs, misbruik, zwerven of verlies.
Worstel jij of iemand in je omgeving met genderdysforie? Kijk dan eens op transvisie.nl.
Wijsmettaal 