Van de makers van Ada Dapper, wetenschapper Rosa Rozeur, ingenieur: een nieuw prentenboek over talenten. Deze keer gaat het over Aaron. Hij is zo’n kind dat de hele dag verhalen aan het verzinnen is. Maar als hij op school komt, blijkt dat lezen heel erg moeilijk voor hem is. Hij is intens verdrietig dat het hem niet lukt om zijn eigen verhaal op te schrijven. Maar dan vindt hij een manier om zijn verhaal tóch te vertellen: met beeldentaal.
Dyslectische mensen zijn creatief, vindingrijk, kunnen goed improviseren en hebben een sterke intuïtie. Zomaar wat bijzondere eigenschappen die je niet direct associeert met een kind in de klas die de ene na de andere spelfout maakt. Toch is het goed om dat kind nog eens goed te observeren: hij of zij voelt zich onzeker en anders dan de andere kinderen omdat hij niet kan wat iedereen lijkt te kunnen: foutloos lezen en schrijven. Met de intelligentie van een kind met dyslexie is echter niks mis. Hij of zij verwerkt informatie alleen op een andere manier in het brein.
Ally zit in groep 8 en ze voelt zich anders. Ze hoort er niet bij, wordt gepest door de twee populairste meisjes in de klas en heeft een groot geheim: ze kan niet lezen. Ze probeert het op allerlei manieren te verbergen, maar op school ontkomt ze er niet aan. Ze koopt voor haar juf die met zwangerschapsverlof gaat per ongeluk een condoleancekaart, want ze kon niet lezen wat erop stond. Haar juf neemt het haar niet in dank af.
Maar dan komt meester Daniël. Dat blijkt de redding voor Ally. Meester Daniël heeft oog voor haar, hij ziet haar écht. Hij ontrafelt haar geheim en laat haar onderzoeken. Ze heeft dyslexie. Haar meester vertelt in de klas dat grote denkers en geniën ook vaak dyslectisch waren. Ally’s zelfvertrouwen groeit. Ze leert schaken en stapje voor stapje ook lezen. Haar meester benadrukt dat Ally heel creatief is en veel andere talenten heeft. En als bonus krijgt Ally ook twee vrienden in de klas: Albert (vernoemd naar Einstein natuurlijk) en Keisha. De pesterijen stoppen zodra Ally wordt gekozen tot klassenvertegenwoordiger.
Vis in een boom is een heerlijk boek. De schrijfstijl is heel direct en ontroert. De schrijfster gebruikt mooie vergelijkingen, zoals:
“Lezen is voor mij: proberen iets begrijpelijks te maken van een blik alfabetsoep waarvan de inhoud op mijn bord is gedumpt.”
“Ik wou dat ze begreep in wat voor wereld ik leef. Maar hoe moet ik dat uitleggen. Het zou hetzelfde zijn als een walvis uitleggen hoe het is om in een bos te leven.”
Het boek staat bol van dit soort vergelijking en metaforen. Ik vind het wel typisch voor een Amerikaanse schrijver: het ligt er dik bovenop, maar het is prachtig. De boodschap mag ook duidelijk zijn in de boek, het is belangrijk dat veel kinderen dit lezen en ervan leren. Niet voor niks ontving het boek wereldwijd meer dan dertig bekroningen waaronder Amazon Best Kids’ Book ages 9-12.
Ik raad het boek ook aan alle leerkrachten aan. Meester Daniël staat voor de docent die het kind ziet en die oprechte belangstelling heeft en vertrouwen in de ontwikkeling van ieder kind. Hij geeft leuke creatieve opdrachten zoals de gesloten dozen-opdracht: in een groepje laat hij de kinderen discussiëren over wat er in de doos zit zonder dat ze het kunnen zien. Hij laat de kinderen bovendien veel verhalen schrijven en reageert daar ook op. Dat is mij uit het hart gegrepen, want ik vind werken met echte teksten van kinderen in de klas ook heel belangrijk.
Kortom: wat een bijzonder boek. Tot slot een mooi beeld uit het boek: meester Daniël scheurde een papier met het woord ‘onmogelijk’ doormidden waardoor on- verdween. Zie foto.
Wijsmettaal 