Illustraties Alain Verster
Twee broers, Seb en Bas, horen van hun moeder dat ze ernstig ziek is. Al een jaar, en ze heeft niet lang meer te leven. Hun vader is een tijd geleden ook al overleden, door een hartaanval. Seb en Bas zullen wezen worden. Ze hebben dan alleen nog elkaar.
Dit is de heftige start van het boek Bro’s, waarin de ‘bro’s’ Seb en Bas samen hun verhaal vertellen; op een heel bijzondere manier. Ze wisselen elkaar namelijk elk hoofdstuk af en vertellen wat ze samen meemaken opnieuw. Dan vertellen ze iets meer, of net iets anders, over dezelfde gebeurtenissen. Zo vertraagt het verhaal, en krijg je het dus van twee kanten te horen.
Je kunt herkennen wie er aan het woord is: Seb heeft altijd groene kleren aan en daarom is op ‘zijn’ bladzijden een groene band te zien. Bas draagt altijd rood en zijn hoofdstukken hebben een rode band. Dat hún perspectieven naadloos in elkaar overlopen zit ook zo mooi in hun namen: SebBas vloeit samen. En het wisselen van perspectief op deze manier is echt prachtig gevonden, want het past zó goed bij dit verhaal.
De moeder van Seb en Bas vertelt de jongens dat ze niet lang meer leeft. En op hun vraag wát ze dan toch kunnen doen antwoordt ze: alleen een drakenei kan mij genezen.
En dan besluiten de bro’s in het holst van de nacht het huis uit te sluipen, om die ene opdracht te volbrengen: het vinden van een drakenei. Een onmogelijke opdracht? Niet als je ziet wat Seb en Bas zien. Eerst praten ze met twee begrafenisondernemers bij een bushalte: ze hebben een doodskist bij zich. Dan ontmoeten ze twee meisjes in een cabriolet, komen ze bij een verlaten kermis en uiteindelijk bij vier deuren die hen naar een sprookjeswereld leidt. Iedere ontmoeting brengt ze iets dichter bij… bij wat eigenlijk? Is dit geen onmogelijke opdracht?
Ik wil niks verklappen over de afloop, maar je kunt al raden dat het verhaal steeds raadselachtiger wordt. Seb en Bas lijken hun ultieme opdracht te willen volbrengen om hun moeder bij zich te kunnen houden. Dat brengt ze dichter bij elkaar dan ooit, en dat zullen ze hun hele leven nog nodig hebben.
Bro’s is geschreven door een Vlaming en dat is te merken in het ‘schone’ taalgebruik waarin zinnen of uitdrukkingen soms net anders lopen. Leue speelt met taal, hij laat de jongens hardop woordgrapjes maken en filosofische vragen stellen; het boek staat er vol mee.
“Maar de tijd is geen pannenkoek. Je kan hem niet omdraaien. Je kan de tijd niet zoeter maken. Je kan de tijd niet oprollen. Je kan de tijd niet stapelen. De tijd is er en hoewel de wijzers alle kanten uit wijzen, wijzen ze eigenlijk vooruit.”
“‘Klauteren is de vergrotende trap van klimmen, zoals houden van de vergrotende trap is van graag zien.’ ‘Dan klauter ik van mama,’ zei ik.”
Bro’s leest ook als een spannend fantasieverhaal met een realistisch randje. Het deed me bijvoorbeeld ook wel denken aan de boeken over Flin en Juniper van Henry Lloyd.
De illustraties zijn bizar mooi, vooral van de allereerste (zie hieronder) sloeg ik steil achterover: een dromerig beeld van een moeder in bed met aan weerszijden haar zoons. De illustraties zijn echt heel bijzonder gemaakt, alsof er een waslaagje overheen zit. Dat maakt het mysterieus en héél passend bij het verhaal.
Ik vind het lastig om dit boek in een hokje en een leeftijdsgroep te plaatsen. Het is geschikt vanaf 9-10 jaar maar ook voor volwassenen nog ongelooflijk mooi. Het gaat over verlies, de dood, ziekte, maar ook over hoop en de wereld van de fantasie. Bovenal gaat het over broederliefde die onvoorwaardelijk is.
“Dit ogenblik wilden we onthouden, ons leven lang. Want nooit zouden we zoveel liefde kunnen voelen. Daar, samen met mijn moeder en mijn broer, dacht ik maar aan één ding. Het leven wint altijd.”
Verschenen bij uitgeverij Pelckmans. Lees hier een stukje.
Wijs met taal 