Wat een fijn, warm en leerzaam boek! Voor iedereen die van vogels houdt of er juist meer over wil leren. Je leert heel veel vogelsoorten kennen door de ogen van Suus, die er graag in haar eentje met haar verrekijker op uittrekt om vogels te spotten.
Maar op een ijskoude ochtend staat ze oog in oog met een wel heel bijzondere vogel: een pratende roerdomp!
“Ik wil misschien een boek schrijven, zeg ik. Over verdrietig en alleen zijn als een Nicolaus. Zodat andere mensen niet zo alleen hoeven te zijn. Vooral kinderen. Als je weet dat iemand anders ook huilt, voelt het fijner.”
Dat boek is er gekomen. Een gevoelig, bezwerend en poëtisch verhaal over een afscheid. Over het allerergste wat een kind kan overkomen: dat een ouder dood gaat.
Dit boek verscheen al in 2020 in een andere taal – namelijk het Fries. Tialda Hoogeveen schreef al meerdere kinderboeken en -verhalen, vaak in het Fries, haar moedertaal. Ze zet zich bovendien momenteel in voor het promoten van kinderboeken in het Fries door haar functie Berneboeken-ambassadeur van Fryslân in 2023 en 2024. Ze nam het stokje over van Lida Dijkstra. Ook is ze actief als schoolschrijver. Niet elk boek werd vertaald naar het Nederlands, maar deze wel: Wurden fan Timo – het bijzondere verhaal van een meisje dat haar broer verliest.
MIjn vader is er nog. Hij is bijna 75 jaar en nog piepjong, als je het mij vraagt. Hij heeft nog geen ebike (ik wel) en fietst met mij zo de hele provincie rond op zijn racefiets met dunne bandjes. “Geen centje pijn!” Roept hij dan. Gisteren, toen ik met hem bij een concert was – iets wat we regelmatig samen doen – zei hij zich gelukkig te prijzen. Hij weet dat het heel anders kan. Niet meer goed kunnen lopen, nare ziektes of geheugenverlies. Of nog erger. Dat je er gewoon niet meer bent. Het verlies van je ouders is iets waarvan je weet dat het ooit komt. Liefst niet te vroeg, en al helemaal niet als je nog kind bent. Toch gebeurt het, helaas: wie kent er nou niet iemand die één of beide ouders verloren is op jonge leeftijd?
Ik las weer een debuut: deze keer van de Amerikaanse auteur en filmmaker David Barclay Moore. Het boek won meerdere prijzen in Amerika en wordt aanbevolen door Jason Reynolds, waarvan ik zijn boek Ghost erg goed vond. Ik begrijp wel dat Reynolds Barclay Moore aanraadt, want het heeft dezelfde sfeer en thematiek als zijn boeken. De sterren onder onze voeten speelt zich af in New York, in de wijken waar veel geweld is tussen verschillende bendes.
Van het vorige boek, Het weeshuis in de azuurblauwe zee, heb ik genoten. Dus ik was nieuwsgierig naar wat Klune nog meer schrijft. Het gefluister achter de deur is een eigenaardig boek. Het zet je aan het denken, maar is tegelijk ook humoristisch. De hoofdpersoon is een overleden man! Hij, Wallace, was een egocentrische advocaat die geen vrienden had en vrekkig leefde. Hij komt na zijn dood terecht in een soort schemerleven in een theehuis met een bijzondere man: Hugo. Door Hugo verandert Wallace volkomen. In die zin lijkt dit boek op het vorige: twee mannen die elkaar op wonderbaarlijke wijze ontmoeten.
Lachen om de dood, mag dat? Als je dit boek leest, kun je je lachen niet inhouden. Tiny Fisscher schrijft in een droogkomische stijl over de dood van vriend vogel. De illustraties zijn enorm grappig omdat iedere vogel in het verhaal weer een eigen karakter heeft. Herma Starreveld werkte met de collagetechniek en dat resulteert in kleurrijke vogels die bestaan uit krantensnippers en andere stukjes gekleurd papier. Ze hebben allemaal een andere gezichtsuitdrukking en houding.
Hoe ziet het verlies van iemand van wie je hield eruit? Kun je dat tekenen, in beelden vangen? Elvis Peeters en Yule Hermans kunnen het. Ze maakten samen een schitterend prentenboek over het rouwproces na de dood van een vrouw, een moeder.
Ze kozen voor een prachtig beeld dat tot de verbeelding spreekt: alles in de omgeving van hen die rouwen wordt van glas. Yule, haar broer en haar vader. Eerst was mama ook van glas, maar langzaam wordt zij onzichtbaar. Dan verandert alles in huis ook glas. De meubels, de knuffels. Zelfs het hele huis. Het is koud, glad, dik: je kunt er niet doorheen. Mensen komen het huis niet binnen, ze ontwijken het, het is zo moeilijk om bij mensen te zijn die zo’n groot verdriet bij zich dragen.
Een parel. Een ontroerend, klein verhaal dat eigenlijk heel groots is. Over vluchten en over je ergens thuis voelen. Het kleine witte konijntje Misjka brengt het hele gezin van Roya dichter bij elkaar: Misjka staat voor liefde, aandacht en geborgenheid. Het vluchtverhaal van de familie vanuit Afghanistan komt uitgebreid aan de orde: sinds Misjka er is, vertellen haar ouders meer over hoe het gegaan is. Een vreselijk verhaal, te afschuwelijk om te bevatten. Zoveel kinderen maken dit nog steeds mee, elke dag. Het moet stoppen, maar hoe?
Edward van de Vendel en Anoush Elman schreven eerder samen De gelukvinder, een boek in de Slash-serie waarin een kinderboekenschrijver samen het levensverhaal van iemand opschrijft. In De gelukvinder gaat het over Hamayun, de broer van Roya. Anoush Elman heeft altijd contact gehouden met Edward van de Vendel en het verhaal over Misjka moest ook verteld worden. Daarom is dit boek er nu.