Hoe ziet het verlies van iemand van wie je hield eruit? Kun je dat tekenen, in beelden vangen? Elvis Peeters en Yule Hermans kunnen het. Ze maakten samen een schitterend prentenboek over het rouwproces na de dood van een vrouw, een moeder.
Ze kozen voor een prachtig beeld dat tot de verbeelding spreekt: alles in de omgeving van hen die rouwen wordt van glas. Yule, haar broer en haar vader. Eerst was mama ook van glas, maar langzaam wordt zij onzichtbaar. Dan verandert alles in huis ook glas. De meubels, de knuffels. Zelfs het hele huis. Het is koud, glad, dik: je kunt er niet doorheen. Mensen komen het huis niet binnen, ze ontwijken het, het is zo moeilijk om bij mensen te zijn die zo’n groot verdriet bij zich dragen.
Op een gegeven moment gaat Yule in huis voorwerpen verzamelen die haar aan mama doen denken. Ze komen in kleine stolpjes van glas in de vorm van een huis. De voorwerpen maken haar blij, de herinneringen blijven. Langzaam worden de dingen om haar heen zachter en kleuriger. De knuffels van haar vader voelen warm.
Als een meisje zegt: jij hebt sterretjes op je snoet, zegt Yule: “die heb ik van mijn mama.”Het huis is niet langer van glas.
Boeken waarin rouw en verdriet een rol spelen hebben altijd mijn speciale aandacht. Verhalen en gedichten kunnen troostend zijn, herkenbaarheid bieden of inzicht geven in de rouw van een ander. Prentenboeken geven daar nog een dimensie aan: de illustraties drukken soms nog beter uit hoe iets voelt, daar zijn geen woorden voor nodig. In Voor altijd dichtbij komen al deze ingrediënten samen. Het fijne grote formaat, de dromerige tekeningen en de poëtische tekst vormen een prachtig geheel. Een fijn boek om erbij te pakken als een kind een ouder verliest. Maar ook als er geen aanleiding voor is. Want praten over de dood hoort erbij, ook in de klas. Zodat een kind, als het hem of haar gebeurt, weet dat je erover mag praten en troost kunt vinden.
Lees hier een kort interview met de makers.
Verschenen bij uitgeverij Lannoo.
Wijsmettaal 