Zouden we dit jaar dan eindelijk weer eens sneeuw krijgen tijdens de kerstdagen? En ook al gebeurt het niet, met dit boek krijg je helemaal het gevoel dat hoort bij een witte kerst.
Durf, het debuut van schrijfster Liz Huisman, is een boek als een warme deken. Tijdens het lezen voelde het net zo fijn en gezellig als het gevoel dat je kunt krijgen van een goede kerstfilm: liefde, geborgenheid en gezelligheid. En ook al houd je helemaal niet zo van kerst en zoetsappige films: het verhaal heeft meer in petto, want er zit ook een serieuze ondertoon in.
Loetje woont met zijn ouders dicht bij het strand. Hij gaat bijna elke dag met zijn vriend Kars op zoek naar mooie dingen die aangespoeld zijn. Zijn ‘jutsels’, zoals hij ze noemt, neemt hij mee naar huis. Het huis ligt vol met mooie spullen. Tenminste, dat vindt hij. Zijn vader vindt het vooral veel troep. Zijn ouders maken veel ruzie, ook over de troep. Als ze uit elkaar gaan, voelt Loetje zich schuldig. Ligt het aan hem?
Loetje wil niet meer jutten, en ook geen verhalen meer verzinnen bij alle spullen die hij vindt. Maar dan ontmoet hij Wiets, die ook een ‘verhalenvisser’ is. Van Wiets leert hij dat hij nooit hoeft te stoppen met fantaseren en verhalen bedenken.
Dit ontroerende en fijne verhaal doet denken aan de verhalen van Wouter Klootwijk: de kinderen spelen veel buiten, genieten van de natuur en van avonturen beleven. Maar er zit een diepere laag in het verhaal over echtscheiding die het meer gewicht geeft. Daardoor wordt het een serieuzer verhaal, maar het houdt ook een zekere luchtigheid. Het is een heerlijk boek om voor te lezen, dat kan al vanaf 7 à 8 jaar. Kinderen die dichtbij of wat verder weg te maken krijgen met ouders die gaan scheiden, kunnen steun ervaren als ze het verhaal lezen.
Illustrator Tineke Meirink kennen we van het schitterende boek Wij zijn even naar de verte. Daarin spelen de fantasiefiguren, gemaakt van gevonden dingen zoals stenen, schelpen, stukjes hout en plastic, de hoofdrol. Ook in dit boek maken Loetje en Wiets deze figuren, ze noemen ze strandschilderijen. Ze vertellen een verhaal, en helpen Loetje om te verwerken wat hij allemaal meemaakt.
Wat een hartverwarmend boek! Ondanks dat het over een moeilijke thema gaat – scheiden – heeft Jorine Lamsma een opbeurend en positief verhaal geschreven over twee bff’s die elkaar door dik en dun steunen.
Generaties, het is een interessant gegeven. Iets wat je samen verbindt, een tijdperk waarin bepaalde historische gebeurtenissen plaatsvonden, revoluties, trends en hypes. Herkenbaar voor een groep mensen, de andere generaties kijken ernaar en snappen er maar weinig van.
Een kinderboekendebuut! En wat voor één! Een zinderend zomerverhaal dat ik verslond en dat in mijn hoofd blijft zitten. Een slim, doordacht, gevoelig verhaal dat voor sommige kinderen herkenning zal oproepen of juist inzicht geeft in hoe het is als je ouders de eindjes nét aan elkaar kunnen knopen thuis. Maar denk niet: weer een verhaal waarin het thema armoede is: het is zoveel meer.
Als iets eenmaal kapot is, wordt het nooit meer heel. Aan dit zinnetje moest ik vaak denken tijdens het lezen van dit boek. Gebeurtenissen die onomkeerbaar zijn, beïnvloeden voor altijd je leven. Ook in het leven van Hazel: haar ouders moesten haar en haar zus en broertje iets vertellen: ze gaan scheiden.
“‘Alles wat ik van iemand zie, zie ik als een puzzelstukje. En als ik genoeg stukjes heb, kan ik het hele plaatje zien.’”
Erie zit graag in de struiken. Dan kan ze ongemerkt mensen observeren, zodat ze de mens kan snappen voordat ze er oog in oog mee staat. Daar wordt ze namelijk heel zenuwachtig van. Een diertje in haar buik gaat dan heel hard kriebelen. Liever blijft ze onzichtbaar.
“Ik zou serieus willen dat ik niet bestond. Ik vind er niks meer aan. Mijn moeder en vader wensen elkaar de hel toe. Mijn broertje is veel verder weg dan ik had verwacht, ik ben vanavond echt geschrokken hoe weinig er van hem over is.
Ik wil de oude Sanne terug, de Sanne van vóór de middelbare school, de Sanne die plezier had, veel lachte en zich nergens zorgen om maakte. Waar is zij gebleven?”
Een heruitgave van twee boeken in één band: Schuld verscheen in 2007 en Vlinders in 2008, en beide boeken hebben nog niks aan zeggingskracht verloren: mooi dat ze nu gebundeld zijn in een lekkere dikke uitgave. Om lekker te lezen in de kerstvakantie!
Wat een ontroerend en bijzonder boek. Over de gevoelige puber Nathan, zijn moeder die bijna het hele verhaal afwezig is (en Nathan die niet weet waar ze is) en Gary, zijn stiefvader waarvoor ze gevlucht zijn en die gelukkig Nathan niet kan vinden, maar die wel voortdurend in zijn hoofd spookt.
De angst voor een gewelddadige stiefvader, die niet zit te wachten op een stiefzoon, die zijn vriendin behandelt met minachting en als oud vuil: je voelt het in het hele boek. Het is geen vrolijk verhaal, maar lichtpuntjes zijn er wel, letterlijk: het denkbeeldige vriendje Sam, die Nathan helpt als hij alleen is en onzeker over waar zijn moeder is gebleven.
Ik ben ervan onder de indruk. Ik ga meer van Lisa Thompson lezen. Het vrolijke omslag zet je op het verkeerde been: dit boek zet je aan het denken. Over ouderschap, huiselijk geweld, veiligheid voor kinderen. Lezen, dit boek!
Wijs met taal 