Dit boek verscheen in 2015 en viel me op in een boekwinkeltje een tijd geleden. Het straalde iets uit wat me intrigeerde: een grote boom op de voorkant en een titel die nieuwsgierig maakte. Ik las het dit weekend eindelijk.
Het boek vertelt het verhaal van Kaia. Een intens verdrietig verhaal. Kaia’s grote broer Moses is namelijk plotseling overleden. Kaia vond hem in zijn kamer, in een plas bloed. Een traumatische gebeurtenis waardoor Kaia is bevroren; ze leeft nog, maar alles is ijskoud en onbeweeglijk geworden. Haar moeder, die altijd lief en zorgzaam was, drinkt alleen nog maar veel alcohol en wordt ontslagen op haar werk.
Kaia gaat na een maand rouwen weer naar school. Maar niets is meer hetzelfde. Kaia moet opnieuw vrienden maken, maar dat lukt niet. De enige vriend die ze heeft is een wilde jongen die net nieuw is in de klas. Hij praat niet, maar luistert wel naar haar. Langzaam ontdooit Kaia. Ze durft steeds meer over Moses te praten. Totdat er met haar ook een vreselijk ongeluk gebeurt.
Dit boek is bijzonder om zijn vorm en verhaalopbouw. In het begin raak je in de war van wat er met Kaia aan de hand is. Ze vertelt in warrige zinnen over haar eerste schooldag nadat Moses dood is gegaan. Haar leven voltrekt zich in een grote waas. Je voelt je zelf ook een blok ijs, hard, stijf en niet in staat te bewegen. Langzamerhand wordt de taal soepeler, losser. Je gaat makkelijker begrijpen wat Kaia denkt en doet. Hiermee voel je mee met het grote verdriet. Zo moet het voelen.
Intens verdrietig, een trauma, een groot gemis: teveel voor een kind van 11 jaar. Toch ziet ze ook lichtpuntjes en wil ze door met haar leven. En daardoor is het ook een hoopvol verhaal. Erg mooi gedaan, vooral ook in combinatie met de sombere maar bijzondere illustraties. Geschikt voor 10+.
Wijsmettaal 