“Je kunt er niet onderdoor, je kunt er niet overheen, je kunt er niet omheen, en je gaat er niet dwars doorheen.”
Waar kennen we dit ook alweer van? Van Wij gaan op berenjacht natuurlijk, en in het nieuwe boek van Marco Kunst – bekend van Offline en Het geheim van de prins – is het een terugkerend motief, een metafoor voor een rouwproces. Maar zelfs ergens doorheen gaan lukt hoofdpersoon Mylo niet.
Hij heeft namelijk iets vreselijks gedaan. Iets wat onvergeeflijk is. Hij had beter moeten weten. Zegt hij zelf.
“Ongelooflijk, hoeveel één kogel kan aanrichten.”
Zijn allerbeste vriend is dood, door een stom ongeluk. En dat is zijn schuld.
In dit boek, waarin de hoofdpersoon de lezer regelmatig rechtstreeks aanspreekt, volgen we hoe Mylo omgaat met deze vreselijke gebeurtenis. Een soort dagboek, overdenkingen: je komt echt in het hoofd van Mylo en voelt enorm met hem mee. Wat een vreselijk gevoel is het, onvoorstelbaar en het lijkt of er nooit een einde aan het schuldgevoel zal komen.
De titel ‘Patroon’ is briljant gevonden. Het gaat over een kogel in een huls – een patroon -, maar ook over familiepatronen die Mylo onderzoekt samen met zijn dementerende opa. Ze gaan naar Amerika, het geboorteland van zijn vader en opa, om op zoek te gaan naar zijn vader die plots is weggegaan toen Mylo nog klein was. Wat verwacht hij daar eigenlijk te vinden? Een vader die staat te springen dat hij er is? Zijn opa wil zijn zoon nooit meer zien. Waarom eigenlijk niet? Mylo komt meer te weten over de Vietnam-oorlog en de rol van zijn opa hierin. Als alles bij elkaar komt, wordt het Mylo te veel. Veel te veel.
Ik moest even bijkomen van dit boek. Het werpt grote vragen op over schuld en verantwoordelijkheid. Tegelijkertijd is het zo luchtig geschreven dat je geen zwaar gevoel krijgt tijdens het lezen. Kunst schrijft zo sterk en geen woord teveel. Ondanks alles schrijft hij ook nog met veel humor, omdat de hoofdpersoon nou eenmaal een opgroeiende puber is: (en hier moest ik natuurlijk extra om lachen:)
“Mijn leraar Nederlands (…) beweert dat een verhaal prettiger leest als de schrijver niet steeds dezelfde woorden gebruikt. Dat heb ik hierboven gedaan. Hij mag trots op me zijn.”
Indrukwekkend boek! Geschikt voor lezers vanaf 13 jaar.
Wijsmettaal 