Ik zal je bewaren – Jeska Verstegen

Dit boek stond al op mijn lijstje om te lezen en toevallig was Jeska Verstegen hoofdgast in de Grote Vriendelijke Podcast van deze maand. Het was een mooi interview om naar te luisteren, intiem en openhartig. Ik ontving van Querido het ebook.

Het is een zeer persoonlijk kinderboek: het gaat over de schrijfster en haar familie en ze gebruikt haar eigen naam voor de hoofdpersoon. Jeska Verstegen schreef eerder onder andere de boeken over Keteltje en maakte vele illustraties in kinderboeken. Maar nooit eerder schreef ze echt iets over ‘zichzelf’. Jaap Friso vroeg in de GVP: “is dit een Annet Schaap-je?” De vraag die ik zou willen stellen: betekent dit boek de grote doorbraak voor Jeska Verstegen? Wat mij betreft: JA! Ik durf zelfs voorzichtig de voorspelling te doen dat dit boek dit jaar weleens de Gouden Griffel zou kunnen gaan winnen. Ik vind het zo’n mooi, intiem verhaal en zo wonderschoon geschreven. Dit soort unieke boeken verschijnt echt niet vaak. Maar ja, dat vind ik en ik zit niet in de jury hè 😄.

Jeska (of Jesje) is 11 jaar en ze is een stil, bescheiden meisje met een rijke fantasie. Ze tovert moeiteloos een andere wereld voor haar ogen, zoals het eiland dat ze samen met haar vriendin Lienke maakt. Ze droomt regelmatig weg, heeft gesprekjes met kater Moos en ‘praat’ met het kleine poppetje Bessie Blauw (al vindt ze dat ze daar eigenlijk te groot voor is). Kleine gebeurtenissen volgen elkaar op en zijn zo mooi in hun kleinheid: haar klasgenootje die blauw ziet en iedereen die denkt dat ze ziek is (maar het komt door het afgeven van een blauwe deken), het strijden voor het behoud van een boom, een nieuwe jas en schoenen kopen, een struik die is omgevallen in een storm.

Maar de belangrijkste gebeurtenissen staan er tussendoor: de zoektocht van Jesje naar haar identiteit. Als haar ‘bomma’ (haar oma) haar op een dag ‘Hesje’ noemt wordt ze nieuwsgierig: wie is die Hesje? Haar moeder vertelt niks en haar oma is in de war. Jesje gaat op onderzoek uit. Ze doet een ontdekking over zichzelf en haar familie. Daar zeg ik nu natuurlijk niks over, dat moet je zelf gaan lezen.

Het grote thema van het boek is zwijgen. Haar moeder is zo beschermend, zo voorzichtig: alles doet ze om niet op te vallen. En Jeska weet niet beter. Ze volgt haar moeder, ze blijft op de achtergrond. Maar ergens sluimert het gevoel: het is niet goed, je moet dingen vertellen, het moet eruit. Maar juist omdat het een kinderboek is, is het zo mooi dat dit gevoel onbestemd blijft: het is echt de naïeve kinderstem die spreekt, die niet beter weet.

Jeska Verstegen is ook een kunstenaar en dat merk je in haar taal:

“De teleurstelling…ligt als een reusachtige berg zand tussen ons in.”

“Af en toe komen er enge, echte dingen in mijn hoofd. (…) Het zijn dikke olifanten die ik niet van hun plaats geduwd krijg.”

Kortom: lees dit boek. Ik ben heel benieuwd wat jij ervan vindt!