“Het gaat om zijn [Joshua’s] leven allemaal niet helemaal vanzelf.” Relativerend: “Maar ja, bij wie wel?!”
Voor het Dagblad van het Noorden van afgelopen zaterdag werd Erna Sassen geïnterviewd over haar nieuwste boek Neem een kip – het vervolg op Zonder titel en Neem nooit een beste vriend. Die boeken ontvingen al veel lof en prijzen, en niet voor niks: zo rauw, puur en open voor en over jongeren schrijven kunnen er niet veel.
Als iedereen in de zomervakantie vertrekt naar verre of andere oorden en jij thuis moet blijven omdat jij geen geld hebt, voel je je wel flink shit. Het is intens confronterend en maakt in één klap duidelijk dat je niet mee kan doen en niet mee kan praten in het kringgesprek na de vakantie. Je kunt natuurlijk zeggen dat je Tuinesië was, aan de Costa del Gardenia, en dat je een heerlijke Holistay hebt gehad. Dan lijkt het nog ergens op. Derk Visser noemt het in zijn nieuwste boek Gran balconia: vakantie op eigen balkon.
Generaties, het is een interessant gegeven. Iets wat je samen verbindt, een tijdperk waarin bepaalde historische gebeurtenissen plaatsvonden, revoluties, trends en hypes. Herkenbaar voor een groep mensen, de andere generaties kijken ernaar en snappen er maar weinig van.
Wat een goed en interessant boek! Over een wereld waar je als ‘horende’ vaak geen weet van hebt: de wereld van de doven. Hoe is het om doof te zijn? Waar loop je tegenaan als tiener en wat zijn de verschillen in hoe de samenleving met doven omgaat tussen 70 jaar geleden en nu? Daar gaat het om in dit boek van het duo Cazemier & Letterie, die eerder ook al het concept van twee personages die beiden in een andere tijd opgroeien loslieten op twee jeugdboeken (Familiegeheim en Made by Indira).
Dit boek swingt de pan uit! Het nieuwste boek van Cees van den Berg is wat mij betreft zijn allerbeste tot nu toe, waarin hij weer doet wat ik nooit eerder zag in kinderboeken: muziek op papier tot leven brengen. In een enorm spannend, ontroerend verhaal waarin muziek de hoofdrol speelt komt zowat het hele leven voorbij: verdriet, liefde, woede en (wan)hoop.
Ik heb genoten van dit nieuwste boek van Sanne Rooseboom! Het gaat allemaal om Mot, die eigenlijk Vlinder heet. Maar een fladderende en kleurige vlinder, dat voelt ze zich niet. Liever is ze een mot, donker en mysterieus. In een notendop vat dit het verhaal samen: wie ben je eigenlijk, wie wil je zijn en wat verwacht je omgeving van jou?
Het nieuwe boek van de schrijver van de Keverjongen-serie begint direct met een spannende scène: een stelletje rotjongens willen een duif doodmaken, gewoon omdat ze dat grappig vinden. Twitch is een echte vogelliefhebber en steekt daar een stokje voor. De jongens pestten Twitch altijd al en ze beginnen te vechten met bloedige afloop. Twitch neemt de zielige duif mee naar huis waar hij beste vrienden met hem wordt.
“Iedereen bij jou thuis is zo mooi en slank. Wat is er eigenlijk met jou gebeurd? Je bent er vast een van de melkboer.”
“Schep je nou nog een keer op?”
“Wist niet dat dikzakken konden rennen!”
Zomaar wat zinnen uit de bijzondere graphic novel die net is verschenen bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff. Zinnen die je een koud gevoel geven. Die helaas nog steeds gezegd worden tegen mensen die ‘te dik’ zijn.
Op een nieuwe school beginnen is altijd moeilijk. Je kent de kinderen in de klas nog niet, net als je nieuwe meester of juf, het gebouw voelt onwennig en je moet bedenken hoe je je zult gedragen, die eerste dag. Thomas Tucker lijkt daar allemaal geen last van te hebben. Taco, zijn nieuwe klasgenoot, kijkt vol ontzag naar Thomas als hij op het dak van de school zijn intrede doet.
“‘Er is niets mis met anders zijn, vooral niet als artiest. Creatieve mensen hóren anders te zijn dan anderen. Wist je dat Elvis stotterde?’
‘Nee!’
‘Ja, en Ed Sheeran ook.’
‘D-dat wist ik niet,’ zeg ik.
‘Laat het stotteren je niet tegenhouden, Billie, nooit.’”
In De jongen die iedereen laat lachen leren we Billie kennen, een brugklasser die last heeft van stotteren. In bovenstaand citaat praat hij met zijn geweldige docent Osho, die voor Billie het verschil maakt op zijn nieuwe school, waar hij nog niemand kent en het liefst helemaal niet praat, zodat ze niet ontdekken dat hij enorm stottert.
Stotteren is een vervelend probleem en zorgt voor veel psychische schade bij kinderen. Het is immers altijd ‘zichtbaar’, je kunt er niet omheen. Niet spreken in de klas kun je even volhouden, maar vroeg of laat moet je toch een keer antwoord geven als de docent je een vraag stelt.
De grootste nachtmerrie van Billie komt uit: hij heeft vanaf de eerste dag in de brugklas een pestkop die het op hem gemunt heeft. Billie voelt zich enorm onzeker, hij is bezig met overleven en probeert op allerlei manieren van zijn stotteren af te komen.
De sleutel ligt, en dat is het mooie van dit boek, bij zijn zelfvertrouwen. Je voelt gedurende het verhaal dat Billie steeds meer zelfvertrouwen krijgt. Met vallen en opstaan, dat wel, maar zijn gevoel voor humor en ritme zorgen ervoor dat hij een drive heeft om zijn angst om het podium te staan overwint.
Het is een ontroerend, grappig en goudeerlijk verhaal. Vanaf de eerste bladzijde leef je mee met Billie: hij vertelt zo oprecht over zijn strijd tegen het stotteren dat je hem echt wilt helpen. Maar uiteindelijk helpt Billie zichzelf: door te ontdekken wat hij echt leuk vindt, door nieuwe vrienden te maken en zijn droom waar te maken.
Kortom: een inspirerend boek. Voor alle kinderen die weleens onzeker zijn. Je bent niet alleen. Er zijn veel meer Billies op deze wereld. Geschikt vanaf 10 jaar. Uitgegeven door Billy Bones. Koop het boek bij je lokale boekhandel!