Ik las nog nooit een boek waarin de hoofdpersoon het syndroom van Down heeft. Over diversiteit gesproken: waarom was dat er nog niet? Zonder de nadruk teveel te te leggen op het feit dát de hoofdpersoon het syndroom heeft is het natuurlijk wel heel bijzonder. Maar het gaat niet om wat hij ís, maar om wat hij te vertellen heeft.
Kinderen met het syndroom van Down die op de reguliere basisschool zitten wordt steeds gewoner. Ze worden soms helaas nog steeds ‘mongool’ genoemd, een woord waar Timur, de 12-jarige hoofdpersoon van het boek, een enorme hekel aan heeft. Hij zit in groep 8 (net als mijn zoon) en sluit een periode in zijn leven af: met een musical en een schoolkamp.
Timur is een blij-maker: hij is altijd positief, wordt bijna nooit boos en wil graag anderen helpen. En hij wil erbij horen, ‘gewoon’ zijn. En dat is nog best lastig!
Timur is heerlijk geschreven. Je vliegt door de bladzijden. Het leest als een spannend, maar ook ontroerend verhaal. Een verhaal waar we allemaal iets kunnen leren: over jezelf mogen zijn, acceptatie en respect. Voor leerkrachten, kinderen die weinig weten over kinderen met het syndroom van Down en ook ouders die er meer over willen leren. Wat een aanrader dit heerlijke ‘feelgood’ boek!
Wijsmettaal 