Giel had een broer, Ben. Nu ligt hij in de tuin, want hij is dood. Zijn ouders wilden niet naar een begraafplaats rijden, ze wilden Ben dichtbij zich houden. De buren, de familie Azijn en Oorwurm, willen dat het graf verdwijnt uit de tuin.
Pieter Koolwijk schreef een ontroerend verhaal over rouw, verdriet en omgaan met elkaar. Koolwijk schrijft zó goed en raak, met humor en tegelijkertijd krijg je er tranen van in de je ogen.
…”Giel was altijd gek geweest op zijn grote broer. Het probleem met Ben was dat hij dood was.”
“Nu wist hij (Giel) het zeker. Zijn vader was gek geworden. Het goede soort gek.”
“…(Giel) keek naar het grote gat dat ze achterlieten in de straat. Het gat dat misschien wel weer opgevuld zou worden. Al wist Giel één ding zeker. Het werd nooit meer hetzelfde.”
Pieter Koolwijk schopt recalcitrant tegen de ‘normale’ normen en waarden aan. Het is niet normaal om je zoon te begraven in de achtertuin. Maar het is ook niet normaal om je zoon en grote broer te verliezen. Het is het allerergste wat je als ouders en broer of zus kan overkomen. Verdriet doet gekke dingen met mensen.
Wat een krachtig boek: stof tot nadenken. Ga ik zeker aanbevelen aan onze aanstaande leerkrachten op de pabo! Dit boek moet gelezen worden!
En de illustraties van Linde Faas: ze passen zo goed bij het verhaal! Prachtig, de kleuren en de bewegingen in de tekeningen.
Wijsmettaal 