Prentenboeken

Het meisje dat nevel weefde -Agnès de Lestrade & Valeria Docampo

Een bijzonder vormgegeven boek met ‘mist’ tussen de bladzijden. Een verstild verhaal met weinig woorden van een meisje dat in de steek gelaten is door haar ouders. Plaats en tijd zijn niet relevant, en ook het hoe en waarom niet. Alleen de terugkomst van haar vader en de liefde die hij voor haar heeft. ‘Het is niet omdat je me niet ziet, dat ik er niet ben. Volgende week zondag kom ik naar je toe. Wacht op mij. Papa.’ Voor dromerige kinderen die genieten van de mooie platen en een verhaal dat meer vragen oproept dan antwoorden geeft. Een prachtige toevoeging aan onze jeugdliteratuur, dit bijzondere boek.

‘Het is niet omdat je me niet ziet, dat ik er niet ben. Volgende week zondag kom ik naar je toe. Wacht op mij. Papa.’

Voorleesboeken, Zelf lezen

Homme en het noodgeval – Annejan Mieras

Toen ik begon met lezen moest ik denken aan De grote verboden zolder van Edward van de Vendel – in dit boek dringt ook een groot, vreemd, zonderling meisje zomaar het leven van een jongetje binnen. Zijn ouders nemen Pien in huis, omdat haar moeder opgenomen moet worden. Maar Homme weet verder niks. Hij kan alleen maar naar de omstandigheden gissen. Hij vindt Pien vies, eng en een indringer en ze slaapt ook nog in zijn kamer in zijn bed. Langzamerhand ontstaat er toch een band tussen Homme en Pien en leert hij haar waarderen. Pien is een dichter en ‘kan heel goed kijken’. De schrijver Annejan Mieras verwijst in dit boek naar de dichter Wislawa Szymborska en haar gedicht Het moment. Mooi hoe hij dat gedaan heeft. Maar het boek leest vlot en je zit dicht op de huid van Homme, een ontroerend en mooi jongetje dat ‘ijzerdieren’ maakt van oude fietsonderdelen. Bijzonder boek!

Doorgaan met lezen “Homme en het noodgeval – Annejan Mieras”
Voorleesboeken, Zelf lezen

Niemand ziet het – Dolf Verroen

Wat een prachtig, belangrijk boek. De periode na de Tweede Wereldoorlog door de ogen van een 14-jarige jongen. Victor is homo, dat weet hij wel zeker. Maar gelukkig ‘ziet niemand dat’. Zijn ouders hopen ook op een vriendinnetje, goede schoolresultaten: een zoon om trots op te zijn. Als Victor aan het eind van het boek het eindelijk aan zijn ouders durft te vertellen worden ze razend. Later komt zijn moeder nog even naar zijn kamer: ze zegt dat het niet erg is, “want niemand ziet het aan je”. Zijn vader zegt nog: “ik ben trots op je.” Dat is het fijnste wat je kan horen, maar we weten niet hoe het verder gaat. Het snijdt je recht in je ziel, dit boek. Zo direct en rauw is het geschreven. De tekeningen van Charlotte Dematons portretteren een breekbare jongen. Zo mooi. Je krijgt ook een beeld van de zware tijd van WO2. Kleding, fietsbanden en vis op de bon. Niet zeuren, hard werken, maar ook nog veel verdriet. Een belangrijk boek voor het bespreekbaar maken van de coming out van tieners. Dat het niet in deze tijd speelt, maakt het extra bijzonder.

Doorgaan met lezen “Niemand ziet het – Dolf Verroen”