Elke keer als er een nieuwe titel van Pim Lammers verschijnt ben ik extra blij: omdat hij gewoon is doorgegaan met prachtige boeken schrijven, ondanks de bak ellende die hij over zich heen kreeg zo’n twee jaar geleden. Pim Lammers heeft de wereld nog zoveel moois te vertellen! Hij heeft het talent om de stem van het kind zó treffend te beschrijven, met liefde en aandacht voor het kleine. In zijn nieuwe dichtbundel Ben je vergeten dat babygeitjes bestaan spat het leesplezier van de bladzijden! En dat komt niet alleen door de gedichten, maar ook door de prachtige illustraties van Nadia Meezen.
Ik ben fan van het werk van Simon van der Geest sinds Dissus, de gewaagde vertaling van Odysseus naar het nu, met brutale jongens die de wereld willen veroveren. Daarna wilde ik alles van Van der Geest lezen, en het stelde nooit teleur. Zijn proza is altijd lekker scherp, met goede dialogen en levendige scènes.
Van der Geest kan ook erg goed poëzie schrijven. Hij publiceerde al in diverse bundels, waaronder Dichter. van Plint. Een aantal van die eerder gepubliceerde gedichten zijn nu opgenomen in ‘Plassen op schrikdraad’: een ode aan durven.
Afgelopen twee jaar zat ik in de voorselectie jury van de poëzieprijzen voor kinderen en jongeren van het Poëziepaleis. Honderden gedichten lees je dan. Heel veel grappige versjes, onsamenhangende woordensoep, maar soms ook: pareltjes. En wanneer is het dan een parel? Als je opeens iets leest waarvan je kippenvel krijgt. Of wanneer je het gevoel krijgt dat iemand dwars door je heen kijkt. Als je iets van jezelf herkent. Of juist een ander. Het is moeilijk aan te wijzen. Maar toch: als je vaak en veel gedichten leest herken je ze, de taalkunstenaars.
Marco Kunst is onmiskenbaar een taalkunstenaar (what’s in a name). Hij schreef al vele jeugdboeken die altijd ook iets poëtisch hadden. Vooral Het Touw en de waarheid, dat het Gouden Penseel won, was wat mij betreft een opstap naar zijn nieuwste boek – dit keer een dichtbundel – De zee is bijna alles.
Marco Kunst schrijft blijkbaar graag over water. Bijna in al zijn boeken speelt het op de een of andere manier een rol. In De Waterwaack van Natterlande, maar ook in De macht van Algas is het water een vriend, maar vooral een vijand.
In deze dichtbundel, die ook weer prachtig geïllustreerd is door Jeska Verstegen, bezingt Marco Kunst vooral zijn liefde voor het water, voor de zee, het strand, de kust, de dieren en wezens die in het water leven, eb en vloed, rotsen, kiezels en keien. Hij vergelijkt de mens graag met het water of de processen die zich daar afspelen. En dat levert dit soort pareltjes op.
Duinen zijn reservestrand,
bescheiden bergen ziltzacht zand
die lomig liggen langs de rand
van al dat weidse lageland.”
Als ik slaap ben ik een kei,
een in- en intevreden kiezel,
op de bodem van de oceaan.
De landerige golfjes,
ze rollen steeds maar om,
als pasgeboren kalfjes,
maar om en om en om, de hele tijd
over het natte, slappe zand.
Ik kreeg er regelmatig kippenvel van, en zin in vakantie, zwemmen en de zeewind voelen in je haar. Kunst schreef veel gedichten in rijmvorm, vaak in abab. Dit voelde niet als dwang, maar zorgde voor een fijn ritme. Het zorgt er ook voor dat de gedichten fijn voorlezen.
Kunst en Verstegen maakten weer een kunstwerkje met gedichten die uitdagend, rijk en prikkelend zijn. Kinderen vanaf 9 jaar kunnen ze al zelfstandig lezen. Vanaf 8 jaar is voorlezen heel goed te doen, denk ik. Verschenen bij uitgeverij Lemniscaat.
Erik van Os schreef voor de methode wereldoriëntatie van Zwijsen, code D, bij elk thema een toepasselijk gedicht. Al deze gedichten zijn gebundeld in dit vrolijke boekje: De wereld in zijn flatje.
De seizoenen. De één houdt enorm van de herfst, de ander kan niet wáchten op de zomer. Ik ben eigenlijk juist blij met de afwisseling. Ik kan me verheugen op de winter met al z’n gezelligheid, maar verlang dan op een gegeven moment ook wel weer naar fris groen en weer buiten kunnen eten.
Gisteren was het #wereldpoëziedag, maar een gedicht lezen kan elke dag. Ik lees meestal niet een hele dichtbundel in één keer uit, maar lees er een paar om er op te kauwen. Net als in een museum trouwens, na een aantal schilderijen heb ik het gehad en wil ik even niks meer zien.
De poëzie van Kees Spiering vind ik heel bijzonder. Hij schrijft expliciet voor jongeren en zijn gedichten zijn niet simpel of doorzichtig. Hij neemt zijn lezers serieus. Een gedicht meerdere keren lezen om er nog meer van te genieten.
Deze nieuwste bundel met de mooie titel Nog lang geen later staat weer bomvol denk-gedichten.
Vandaag las ik deze: Buurman Bart – over een man die zich schaamt dat hij niet kan lezen. Ontroerend mooi en confronterend. Dat is wat gedichten kunnen doen.
“Op een mooie dag als Otis naar de put loopt voor een nieuw verhaal, takelt hij geen boek omhoog, maar een meisje, donker en mooi. Hij kent meisjes alleen van plaatjes in boeken. Dit meisje is echt, ze ruikt naar rijpe appels.”
Als boeken zouden leven, wat zouden ze dan te vertellen hebben? Wat zouden ze met die miljoenen bladzijden doen, die oneindige stroom letters? Kunstenaar Sietse Muis weet er wel raad mee. Hij gebruikt oude boeken om zijn verhaal te vertellen. De boeken komen tot leven. Ze vormen de achtergrond, maar ook het materiaal voor huisjes, bruggen, watervallen. Uit de bladzijden worden een jongen en een meisje geknipt die over de pagina’s wandelen.
MIjn vader is er nog. Hij is bijna 75 jaar en nog piepjong, als je het mij vraagt. Hij heeft nog geen ebike (ik wel) en fietst met mij zo de hele provincie rond op zijn racefiets met dunne bandjes. “Geen centje pijn!” Roept hij dan. Gisteren, toen ik met hem bij een concert was – iets wat we regelmatig samen doen – zei hij zich gelukkig te prijzen. Hij weet dat het heel anders kan. Niet meer goed kunnen lopen, nare ziektes of geheugenverlies. Of nog erger. Dat je er gewoon niet meer bent. Het verlies van je ouders is iets waarvan je weet dat het ooit komt. Liefst niet te vroeg, en al helemaal niet als je nog kind bent. Toch gebeurt het, helaas: wie kent er nou niet iemand die één of beide ouders verloren is op jonge leeftijd?
Een nieuwe dichtbundel van de maker van Magneetje, haar vorige dichtbundel die goed ontvangen is. Ik heb haar vorige boeken niet gelezen, dus ben erg benieuwd!
Wijs met taal 