“Toch, en dat wist ze zeker, zou ze nooit iets anders doen dan haar nieuwsgierigheid volgen. En eens zou het haar ergens anders brengen, die nieuwsgierigheid. Ergens waar anderen niet zouden kunnen komen.”
Deze raadselachtige zin vat voor mij samen waar het in Films die nergens draaien, het nieuwste boek van Yorick Goldewijk (bekend van Billy Extra Plankgas), om gaat: nieuwsgierigheid. Hoofdpersoon Cato verloor bij haar geboorte haar moeder en sindsdien is haar vader een saaie, nietszeggende persoon geworden. Ze hebben nauwelijks contact en hij haalde Cornelia het huis binnen, de bemoeizieke buurvrouw die het leven van Cato nog ellendiger maakt.
Totdat Cato een oude mysterieuze bioscoop ontdekt. In de bioscoop ontmoet ze mevrouw Kano die altijd te weinig tijd heeft om alle vragen van Cato te beantwoorden. Maar gaandeweg komt Cato steeds meer te weten: dit is geen gewone bioscoop. Dit is een bioscoop met Films die nergens draaien, waar je tijdreizen kunt maken en je herinneringen opnieuw kunt beleven. Cato wordt meegesleept in de meest onwaarschijnlijke avonturen, waarin ze mensen ontmoet in heden en verleden.
Haar grootste vraag gaat natuurlijk over haar overleden moeder. Zou ze haar willen ontmoeten in een tijdreis? Wat verwacht ze dan?
“Wat als ze niet zou weten wat ze moest zeggen? Wat als haar moeder haar helemaal niet leuk vond? Wat als haar moeder onaardig was? Of haar even zou aankijken en daarna gewoon weer weg zou kijken, alsof Cato een willekeurig vreemd kind was! Cato had nu alleen haar eigen fantasie over haar moeder. Ze wilde niet riskeren dat ze die ook nog zou verliezen.”
Het verhaal gaat niet alleen over verlies en rouw, maar ook over jezelf leren kennen. Wie ben ik? Hoe ontwikkel ik mij? En hoe ben ik zo geworden? De vader van Cato worstelt nog steeds met het verlies van zijn vrouw. Hij heeft geen oog voor zijn dochter. Totdat hij een doos vol voorwerpen van vroeger ontdekt. Hij beseft dat hij te lang gesloten is gebleven voor zijn dochter.
“‘Ik denk dat veel mensen steeds laffer worden naarmate ze ouder worden. En luier. Niet te lui om te werken. Maar te lui om na te jagen waar ze van dromen. En te laf om zelfs maar toe te geven waar ze van dromen. En dan stomp je af, of je het nou wilt of niet. Alsof je limonade bent die is aangelengd met teveel water.’”
Dit boek is erg bijzonder. Het is een wonderlijke combinatie van fantasie en bittere werkelijkheid, fantasy en zwarte humor. Het raakt zoals gezegd vele thema’s aan: ouderschap, rouw, identiteit en nieuwsgierigheid. Maar bovenal is het een avontuurlijk boek over de vraag: welke film van je leven die nergens draait zou jij nog wel eens willen zien?
Geschikt vanaf 10 jaar. Meer info? Kijk op www.kinderboeken.nl/boek/films-die-nergens-draaien/
Wijsmettaal 