“Is het erger om gewoon altijd alleen te zijn en je niets anders te herinneren? Of is het erger dat er ooit iemand was die van je hield en dat je die dan kwijtraakt?”
Lexi (9 jaar), de hoofdpersoon in het nieuwste boek van Griet op de Beeck, is een dapper, maar ook tragisch personage. Een kind dat in een situatie is gekomen die pedagogisch niet helemaal verantwoord is. Haar moeder wordt opgenomen in een kliniek omdat ze niet met de rouw om kan gaan die haar overviel nadat het tweelingbroertje van Lexi, Amos, is overleden. De vader van Lexi kan de zorg voor zijn dochter niet alleen aan en brengt haar voor onbepaalde tijd naar zijn zus, tante Arizona.
Lexi slaat zich er dapper doorheen. Ze is erg wijs voor een kind van haar leeftijd, maar misschien word je dat ook wel, als je geen broers of zussen hebt en steeds tussen de volwassenen bent. Lexi droomt over dingen die onbereikbaar zijn, mist haar kat Aap en maakt zich zorgen om haar tante, die vaak huilt en ook een groot verdriet bij zich blijkt te dragen. Lexi wil dat oplossen voor haar tante, en gaat op onderzoek uit. Ze is steeds bezig om voor anderen te zorgen, anderen te helpen – maar wie zorgt er voor haar?
Het is veel voor een kind. Ik werd overvallen door medelijden en ontroering. Ouders zijn verantwoordelijk voor hun kind, maar kunnen het niet altijd aan. Kinderen worden opgevangen door familie, maar zijn daar niet altijd het beste af.
“Het is niet jouw taak om je mama beter te maken. Ouders zorgen voor kinderen. Soms vinden ze dat moeilijk, maar zo is het wel bedoeld. Kinderen moeten niet en nooit voor hun ouders zorgen. Ook niet als die het moeilijk hebben.”
Terwijl ik las werd ik regelmatig heen en weer geslingerd in mijn hoofd over de vraag: is dit nu een boek voor kinderen of voor volwassenen? Op de Beeck zegt zelf dat het voor beide doelgroepen is. Ik denk ook dat dat klopt: ik kan me zo wat kinderen voor de geest halen die het prachtig zullen vinden (ik denk vanaf 10+), maar voor volwassenen is het ook echt een boeiend verhaal. Helemaal mooi is het om het voor te lezen, vooral als het onderwerp (rouw en ouderschap) jou en je kind(eren) aanspreekt.
Ik vond het ontroerend en heb het met een brok in mijn keel gelezen. Ik heb altijd in het onderwijs gewerkt en zorgen voor kinderen of studenten is nog altijd een belangrijk thema in mijn leven. Veiligheid, verbinding, vertrouwen, relatie en contact: de basis van het opgroeien en het ontwikkelen. Zonder deze basis is leren lastiger en is er een grotere kans op psychische problemen. Voor studenten op leraren- en zorgopleidingen is dit een waardevol boek. Het toont hoe kwetsbaar kinderen zijn, en in welke situaties zij terecht kunnen komen.
Het boek is prachtig vormgegeven en geïllustreerd door de bejubelde Linde Faas. De illustraties zijn paginagroot en dromerig. Ze passen niet altijd een op een bij het verhaal, maar geven een sfeerbeeld. Ik zou het mooi vinden als boeken voor volwassenen ook vaker voorzien werden van illustraties! De afwisseling in tekst en beeld geeft een fijne leeservaring.
Wijsmettaal 