Een jaar geleden overleed de vader van Pelle. Hij en zijn moeder blijven alleen over. Het lijkt of alles stil is blijven staan: ‘het leven is een zoutloze soep geworden’. Pelle (12 jaar) is echter ook gewoon een tiener en bovendien hoogbegaafd: hij ging op zoek naar manieren om met zijn verdriet om te gaan. Zijn oplossing: als hij tranen voelt opkomen denkt hij aan gedetailleerde feiten, zoals het aantal cellen in je lichaam, de draagkracht van een mier of een zo lang mogelijke reeks priemgetallen. Dat sleept hem erdoorheen.
Hoe leefden mensen in de prehistorie, 28.000 jaar geleden? In elk geval zonder smartphone in hun handen, maar ook zonder huizen van steen, matrassen, supermarkten en wasmachines. Het is niet te bevatten wat er allemaal níet was: je kunt je bijna niet voorstellen wat er wél was. Linda Dielemans, acheoloog en kinderboekenschrijver, neemt je mee naar die tijd en houdt je in de greep: zo spannend en meeslepend is dit verhaal.
De oma van Babu is net overleden en heeft een belofte gedaan: op de momenten dat je me mist, dan ben ik heel dicht bij je. Babu (betekent letterlijk klein jongetje) gaat steeds naar haar op zoek. Hij denkt dat hij haar nergens ziet, maar ze is er wel: subtiel, in een vogel, een aapje of een vlinder. Babu heeft eerst helemaal geen oog voor het kleine:
‘Vogel! Laat me met rust! Zo kan ik niet nadenken!’
Hoe harder Babu zijn best doet, hoe minder hij oma ‘ziet’. Oma zit dus niet in grote dingen, maar juist in het kleine, zoals de schaduw die onder de boom is. Dat leert hij van zijn opa: hij wijst hem erop dat oma altijd al bij hem was: altijd dichtbij.
Mark Janssen heeft enorm veel prentenboeken en kinderboeken geïllustreerd. Afgelopen jaren verschenen bijzondere boeken zoals Eiland, Raar en Dino’s bestaan niet. Daar staan illustraties in met veel knallende kleuren, maar dit nieuwe boek is opeens heel sober en ingetogen in zwart-wit vormgegeven.
Het is echt een prachtig en ontroerend boek. Het samenspel van beeld en tekst werkt enorm goed. Het is niet sentimenteel of dramatisch, maar juist verwonderend en beschouwend. Zoals kinderen naar de wereld kunnen kijken: onbevangen en nieuwsgierig. Babu heeft een les geleerd aan het eind van het verhaal en als lezer blijf je achter met een gevoel van rust en ‘het is goed zo’. Hoe moeilijk een verlies ook is, er is altijd troost.
Een boek dus om samen met kinderen te praten over rouwverwerking: hoe ga je om met verlies? Zie jij weleens een ‘teken’ van iemand die je bent verloren? Wat doe jij als je iemand mist?
Ik luisterde de Grote Vriendelijke Podcast waarin Mark Janssen geïnterviewd werd, en daaruit haalde ik het onderstaande:
In dit prentenboek komt de spirituele kant van Mark Janssen naar boven. Hij wil in dit verhaal stil staan bij de momenten waarop je als nabestaande ‘voelt’ dat iemand bij je is, bijvoorbeeld door een geur, een voorwerp, een geluid, een vlinder of een vogel.
Het is een boek dat echt alleen in Nepal kan spelen, de illustraties ademen een sfeer die past bij Azië en het spirituele. Mark Janssen koos bewust voor zwart-wit omdat hij denkt dat het verhaal niet meer nodig heeft. Het is een combinatie van heel natuurgetrouwe tekeningen en meer geabstraheerde beelden. Mark Janssen baseerde zijn tekeningen op foto’s die hij in Nepal maakte.
Mark zet zich in voor stichting Thang: hij werkt eraan mee om in Nepal het lezen te promoten en draagt daaraan bij door kinderboeken naar scholen te brengen.
Ik ontving van Lemniscaat een recensie-exemplaar van dit boek. Er zijn twee versies: een luxe uitgave (art edition) met dikker papier en een originele zeefdruk en een iets eenvoudiger uitgave, maar ook prachtig met goud op snee.
Wijs met taal 