Ik las Zolang de citroenbomen bloeien op mijn strandbedje op vakantie en het voelde dubbelzinnig: ik heb zo’n geluk met mijn veilige leven, terwijl er op hetzelfde moment zoveel leed is in de wereld.
In Zolang de citroenbomen bloeien, dat zich afspeelt in Syrië ten tijde van de revolutie, is Salama (17 jaar) de hoofdpersoon: een ongelooflijk stoer meisje dat opgeleid is tot farmaceut, maar in het ziekenhuis werkt en de vreselijkste dingen te zien krijgt. Ze doet wat ze kan, maar ze ziet zoveel mensen sterven. Tegelijkertijd ontmoet ze iemand die wel heel bijzonder voor haar is geworden…
Dit verhaal over hoop, liefde, verbeelding, morele dilemma’s en vechtlust leerde me hoe complex het proces is waar vluchtelingen mee worstelen: ze willen vaak hun thuisland niet verlaten, waar hun herinneringen liggen. Maar het is er niet meer veilig. Een oversteek maken in een overvolle boot is het enige alternatief. Welk lot staat hen te wachten in een ander land? Ik schaam me voor mijn eigen land, waar vluchtelingen worden uitgemaakt voor profiteurs. Waar de opvang vaak niet goed geregeld is. Zolang de citroenbomen bloeien is hartverscheurend mooi geschreven, ik huilde bijna onafgebroken stille tranen tijdens het lezen: het was een bizarre ervaring, maar ik had het niet willen missen. Wat een belangrijk boek: ik hoop dat veel jongeren dit gaan lezen.
“Niemand geeft om een stelletje Syrische vluchtelingen die midden op de middellandse zee dobberen. We zijn niet de eerste en niet de laatste mensen die dit doen. Dus wat maakt het uit of er honderd sterven? Het zal een mooie krantenkop opleveren om de protesten weer eens aan te wakkeren of een donatiecampagne op gang te brengen, maar daarna zullen we vergeten worden, als het schuim van de zee. Niemand zal zich onze namen herinneren. Niemand zal ons verhaal kennen.”
Lees op https://www.blossombooks.nl/interview-met-zoulfa-katouh/ een interview met de auteur!
Wijs met taal 