“als je alle stukkies geluk van de wereld
naast mekaar zou leggen
en op een hoop zou harken,
dan hadden die op dat moment de vorm
van mij,
het mamavarken.’”
In dit boek, de 100e (!) titel van Edward van de Vendel, zijn de dieren van zorgboerderij Gelukkig & Blij aan het woord. De koeien, schildpad J.J. van der Sluis, de ezels, de varkens, het roodborstje en de twee katten Hannes en Hassan: zij vertellen hun verhalen middels gedichten. Zij observeren, constateren, eren en relativeren (ik ga vanzelf poëtisch schrijven nadat ik al deze mooie gedichten las ;).
Het is maf om door de ogen van dieren naar de wereld te kijken. De schildpad ligt graag op een verwarmingsbuis. De dieren ontvangen liever geen nieuws van de vogels, want die spreken in ‘grenzeloze wolkentaal’. De goudvis en het konijn willen minister-president worden.
De dieren kijken ook naar de mensen. Wat maken ze er toch een potje van. Ze ruziën over van alles en maken de aarde kapot. Ze weten niet meer hoe ze gelukkig en blij moeten zijn met de ‘gewone’ dingen.
“…er is leven om je heen,
op allerlei manieren,
dus kijk naar de dieren –
ze plukken stukken verdrietigheid weg
door gewoon maar te bestaan,
door gewoon hun gang te gaan.”
Dit citaat uit het gedicht Dieren, het laatste gedicht uit de bundel, vat heel mooi samen waar het om gaat. Maar de boodschap is niet zonneklaar; je moet er zelf naar zoeken in alle gedichten: samen vormen ze de puzzelstukjes.
Net als de vorige dichtbundel van dit duo (Wat je moet doen als je over een nijlpaard struikelt) is het poëzie voor alle leeftijden. Het zijn niet typische gedichten voor kinderen: ze spreken jong en oud aan.
In hun vorige dichtbundel stond een realistische tekening van een nijlpaard op de voorkant, die bijna menselijke ogen had. Martijn van der Linden slaagt er ook in deze bundel weer in om dieren te vermenselijken: je krijgt als vanzelf sympathie voor ze. Deze dichtbundel staat ook weer bomvol met prachtige kunstwerken waar je naar blijft kijken.
Wijs met taal 